گروهی از فولادها هستند که در شکل دادن فلزات با فرآیندهای براده برداری، اکستروژن، ماتریسهای کششی، غلطک ها و شکل دادن سرد مورد استفاده قرار می گیرند.
این نوع فولادها در صنعت چوب و کاغذ، ساخت مته و سنبه های مورد استفاده در صنایع حفاری و بتن، کاربرد ویژه ای دارند.
میزان کرم و کربن در فولادهای کارسرد به طور معمول بالا بوده، این فولادها قابلیت سختکاری در هوا را داشته و از ثبات ابعادی خوبی برخوردارند.
از این فولادها برای ساخت قالب های پیچ بری استفاده می شود، فولادهای ابزار کارگرم در ساخت قالب های فرج، قالب های اکستروژن و همینطور قالب های ریخته گری تحت فشار مورد استفاده قرار می گیرند.
مهمترین دسته از فولادهای ابزاری، فولادهای تندبر می باشند که مجموعه ای از خواص مقاومت در برابر سایش و نرم شدن در دمای بالا را دارا هستند.
فولادهای ابزاری را بر اساس روش عملیات حرارتی، کاربرد و خواص می توان به صورت زیر تفکیک نمود:
این تقسیم بندی توسط انجمن آهن و فولاد آمریکا AISI انجام شده است.
– فولادهای کربنی سخت کاری شده در آب (گروه w)
– فولادهای کم آلیاژ (گروه L)
– فولادهای مقاوم در برابر ضربه (گروه s)
– فولادهای سردکار سختکاری شده در روغن (گروه o)
– فولاد های سردکار آلیاژ متوسط هوا سخت (گروه A)
– فولادهای سردکار پرکرم و پرکربن (گروه D)
– فولادهای ابزار گرم کار، حاوی کرم (گروه H16 تا H11)
– فولادهای ابزار گرم کار حاوی تنگستن (گروه H26 تا H20)
– فولاد ابزار گرم کار حاوی مولیبدن (گروه H43 تا H41)
– فولادهای ابزار قالب (گروهP)
– فولاد ابزار تندبر حاوی تنگستن (گروه T)
– فولادهای تندبر حاوی مولیبدن (گروه M)