این فولادها بدلیل استفاده وسیع درساخت انواع ابزاروقالبهای سمبه ماتریس،گروه مهمی ازفولادهای ابزاررا تشکیل می دهند.پس از فولادهای ابزارکربنی( W )وفولادهای ابزار تندبر(گروههای T وM )فولادهای این گروه،بیشترین کاربرد را در ساخت ابزاردارند.

خواص این فولادها

1-پیچیدگی کمترحین سختکاری.

2-سختی بالا پس ازکوءینج.

3-عمق سختی زیاد ازدمای سختکاری نسبتاَ پایین.

4-احتمال کمترترک برداشتن،حین سختکاری ابزارکوچک با اشکال هندسی پیچیده.

5-حفظ لبه تیزحین برشکاری.

این فولادها خواص حفظ سختی دردمای بالا را نداشته وبنابراین برای کاربردهای برشی درسرعت بالا یا کارگرم (قالبهای گرم )بکارنمی روند.

دراین فولادها،منگنز،کرم،مولبیدن و وانادیم عناصرآلیاژی اصلی بوده ووظیفه اصلی این عناصر،افزایش عمق سختی پذیری می باشد.فولادهای پرکربن وپرکرم دراین گروه،مقاومت دربرابرسایش را تضمین می کنند.

بدلیل میزان منگنزبالاتر،فولادهای O1وO2  می توانند دردمای پایین ترسختکاری شوند ولذا احتمال پیچیدگی حین سختکاری،کاهش می یابد.با وجوداینکه مقاومت دربرابرسایش فولادهای گروه A کم تر ازفولادهای گروه Dمی باشد ولی خواص حفظ ابعاد حین سختکاری یکسان می باشد.باید توجه داشت که خواص فولادهای گروههای A و D ،شباهت زیادی با یکدیگردارند.درحقیقت مقاومت دربرابرسایش فولادA7  بیشترازبسیاری ازفولادهای گروهD می باشد.درفولادهای گروهD،کربن وکرم،عناصرآلیاژی اصلی بوده ودربعضی ازفولادهای این گروه تنگستن،مولبیدن و وانادیم افزوده میشود.فولادهای این گروه (گروهD)دارای مقاومت دربرابرسایش بسیاربسیاربالا،عمق سختی پذیری زیاد و پیچیدگی حین سختکاری تقریباَ ناچیزمی باشند.

فولادهای ابزاردراین گروه به سه دسته مجزا تقسیم می شوند:

1-فولادهای کم آلیاژسخت شده درروغن  (O)

2-فولادهای آلیاژمتوسط هوا سخت  (A)

3-فولادهای سردکارپرکربن وپرکرم  (D)